Om de toekomst helder te zien, moet je eerst al het verleden verzamelen.

De stichter kwam op een schip en zag vruchtbare grond.

Op haar bevel eigenden de mensen het zich toe.

Ze legde de wortels van haar grootste meesterwerk.

Vier wijze discipelen kwamen bijeen in haar naam.

Michlan voelde van dood en leven, en Xinu van verleden en toekomst.

Chal en Tlaloc hielden van regen, zon en de hemel, en nog meer van elkaar.

Eindelijk wierp het werk van de stichters vruchten af en groeide haar hoop.

Het blauw in deze vrucht kan het eeuwige leven schenken.

Maar de waarheid van deze boon, is nog niet onthuld.

Na verloop van tijd werd haar geest krachtig, maar haar gedachten werden donker en grimmig.

De tijdbewaarder, haar meest vertrouwde volgeling, werd in haar plaats benoemd.

Xinu regeerde zo goed als hij kon en de mensen kregen het goed.

Van de discipelen had men het idee dat zijn raad veel over het hoofd werd gezien.

En hij gaf de discipelen de vruchten van de boom van de stichter.

Alleen op zijn troon voelde Xinu de wanhoop naar beneden komen.

Hij maakte zich zorgen over de toekomst, wat was zijn lotsbestemming?

Hij ontwierp een lens om te zien hoe de tijd zich zou ontspinnen.

Door de lens zag Xinu alleen verderf en wanhoop.

Hij vertelde de stichter zijn visioen en pleitte voor haar terugkeer.

Samen zwoegden ze in een poging om het lot van hun volk te veranderen.

Het land werd verwaarloosd toen de grote taak begon.

Hun geliefde volk viel terzijde, vergeten.

Het meest gevreesde visioen van Michlan was nu voltooid.

Michlan, Chal en Tlaloc gingen Xinu van zijn troon stoten.

De stichter ontvluchtte in de chaos en werd nooit meer gezien.

Michlan sloeg Xinu neer in zijn woede, zijn eindeloze leven was nu afgelopen.

Geschokt door de bruutheid, begonnen Chal en Tlaloc zich te verzetten.

Chal was geschokt door de daad van Michlans en ze beval Tlaloc op te treden.

Ze liet de mensen Michlan oppakken en hem straffen voor zijn daad.

Dus Michlan rotte weg in het donker, terwijl Chal en Tlaloc regeerden.

Door hun macht gaven Chal en Tlaloc overvloed aan het land.

Maar Tlaloc werd somberder en de giften van de mensen behaagden hem niet meer.

In lange donkere jaren zou hij zijn macht te gebruiken om zijn woede kenbaar te maken.

Geen enkel woord van Chal zou Tlaloc's verschrikkelijke bewind beëindigen.

Op het einde zou Chal de lucht aanroepen om de cyclus van de blauwe vruchten te beëindigen.

En aldus eindigde de wereld. Slechts een handvol bleef over om opnieuw te beginnen.