Psy wojny szaleją już od tak dawna. Zbyt dawna. Udało mi się przetrwać – i mam nadzieję, że nie tylko mnie.

Siedzimy tu już siedem dni. Choć śmierć jest wiecznie w pobliżu, udało nam się utrzymać wszystkich przy życiu – jak na razie…

Ten cholerny śnieg. Pół miasta jest przysypane, więc nie możemy się tam dostać. Królestwo za pług śnieżny…

Przeszukaliśmy już każdy kąt w naszym schronieniu i nie znaleźliśmy nic użytecznego. Teraz po zapasy musimy wybierać się na zewnątrz.

Radio jest niezmiernie użyteczne. Możemy posłuchać wiadomości. Jak dobrze jest przypomnieć sobie o istnieniu normalnego życia.

W końcu udało nam się napędzić trochę bimbru. W oblężonym mieście zawsze jest duży popyt na jedzenie i alkohol.

Zabezpieczenie się przed nocnymi intruzami to sprawa najwyższej wagi. Dwie osoby na czatach mogą wypatrywać złodziei i pilnować siebie nawzajem.

To niesamowite wyzdrowienie stanowi dowód na to, że współczesna medycyna działa cuda. A może po prostu niektórzy z nas mają bardzo silny układ odpornościowy.

Mamy szczęście – nie tylko udało się nam opatrzyć te głębokie rany, lecz również goją się one całkiem nieźle. Ktoś chyba się za nas modli.

Wystarczyły nasze dobre słowa i uczynki, aby jedno z nas przetrwało najmroczniejszą depresję, która potrafi odbierać życie równie skutecznie co pociski.

Łóżek wystarczy teraz dla wszystkich – oprócz osoby, która wychodzi na poszukiwania na zewnątrz.

Pierwszy raz, odkąd tu jesteśmy, wszyscy zjedliśmy gorący posiłek. Lepiej się nie przyzwyczajać.

Jedno z nas otarło się o śmierć. Miejmy nadzieję, że nie będzie już więcej takich incydentów.

Nasze schronienie zaczyna przypominać prawdziwy dom. Umeblujmy je, żeby żyć we względnej wygodzie – to podnosi na duchu.

Każdy budynek, który odwiedzamy, ma jakąś historię do opowiedzenia. A jaką historię zostawimy po sobie my…?

Zima minęła. Skończyły się mrozy. Udało nam się… wszyscy przetrwali! Niesamowite.

Na początku nawet nie mieliśmy nadziei, a jednak wciąż żyjemy. To coś znaczy… prawda?

Szukaliśmy już wszędzie, prawie nigdzie nie ma nic użytecznego. Niech ta wojna wreszcie się skończy.

Bandyci przychodzili w stadach, niczym wilki oszalałe z głodu. Każdej nocy ich odpieraliśmy. I przetrwaliśmy wszyscy. Cud.

Po raz pierwszy wszyscy sobie pofolgowaliśmy. To podnosi na duchu, a poza tym czy naprawdę musimy dbać o zdrowie? Przecież możemy dziś zginąć.

W czasie wojny najbardziej cierpią dzieci. Trzeba im pomagać, gdy to tylko możliwe. Dziękuję!

Wojna nie zamknie ludziom ust. Czasem jedno graffiti mówi więcej niż tysiąc słów.

Dzieci muszą się nauczyć samodzielności, aby przetrwać. Co będzie, jeśli pewnej nocy nie wrócimy?

Udało nam się! Wkrótce szkoły będą otwarte. Od teraz dzieci znów będą miały normalne życie.

Atakowanie miejsca, w którym schroniło się dziecko… to nieludzkie! Razem obronimy naszego malucha!

Dzieciaki… one czasami zdają się takie nieświadome tej wojny. To budujące.

Dzieciak ma przynajmniej kogoś do zabawy. Może pozwoli nam to nawet odpocząć od codziennej rutyny.

Solidarność. To pierwsza rzecz, jakiej uczymy nasze dzieci.

Miło byłoby znów być dziećmi i potrafić bawić się czymkolwiek.

Nie ma nic piękniejszego od widoku uśmiechniętego, bawiącego się dziecka.

W końcu w bezpiecznym miejscu. Nawet stąd przykro jest patrzeć na stojące w płomieniach miasto. Szkoda, że nie wszyscy, którzy chcieli odejść, zdołali tego dokonać. Uciec z Pogoren.

Po konfrontacji z demonami przeszłości znam prawdę o tamtej przerażającej nocy.

Nareszcie udało ci się wrócić do starego mieszkania. Albo raczej do tego, co z niego zostało.

Bluza była dla Amelii bardzo ważna, ale wojna wszystko zmienia. To ubranie miało kluczowe znaczenie dla zdrowia tej kobiety. A może nawet życia.

Stawka była wysoka, ale bierność nie wchodziła w grę. Udało mi się uratować lekarza, co żołnierze przypłacili życiem.

Poznaj i nadaj wszystkie wiadomości.

Okłam Malika co najmniej dwa razy.

Co najmniej dwa razy powiedz Malikowi prawdę.

Ukończ grę jako następca Malika.

Ukończ grę, przeprosiwszy Malika.

Pozwól Ademowi wrócić do schronienia.

Skręć sto papierosów.

Zima była ciężka. Wiedziałam, że Tito regularnie pomagał mojemu ojcu. Postanowiłam mu się odwdzięczyć.

Ukończ grę ze wszystkimi alternatywnymi zakończeniami.

Przeznaczenie Zorana się wypełniło. Nie spaliliśmy naszej spuścizny.

Nasze schronienie ucierpiało w bombardowaniu. Postanowiliśmy wzmocnić filary, żeby zyskać jak najwięcej czasu.

Niektórzy ludzie chcą po prostu patrzeć, jak świat płonie.

Miały tylko ojca, który je adoptował – Adama. Teraz mają też jakąś szansę na przetrwanie wojny.

W końcu udało nam się naprawić ciężarówkę. Możemy teraz przewieźć nasze dziedzictwo w bezpieczne miejsce.

Oddaliśmy akta paserowi Tarasowi. Nasze dziedzictwo powinno być bezpieczne.

Razem stawiliśmy czoła ostrej zimie i dotarliśmy do muzeum – naszego nowego schronienia.

Marzenie Mileny się spełniło. Udało nam się ocalić całe nasze dziedzictwo.

Zdobyliśmy części do auta i zachowaliśmy naszyjnik Anji.

Livii udało się dotrwać do końca wojny i urodzić dziecko w czasach pokoju.